Obfitość prostoty

Czy wiesz, jakie zachowania wysysają z Ciebie życie, oddzielając Cię od Boga?
W prostocie chodzi o to, by wybrać zaangażowane, relacyjne życie, do którego zostaliśmy stworzeni. Oznacza
to odrzucenie przymusu i pretensjonalności. Oznacza wykorzystywanie czasu, energii i pieniędzy w sposób, który po-
maga nam jasno myśleć. Oznacza działanie i życie w intencjonalny sposób. Wybory te pozwalają Bożej mocy działać
w nas i błogosławić innym, gdy zyskujemy przestrzeń, by czynić dobro.
Każdy rozdział w tej książce przedstawia małe eksperymenty związane z prostotą oraz pytania do dyskusji i refleksji,
wskazując miejsce, od którego możesz zacząć.
InterVarsity Press

Fragment
Obfite życie z Bogiem

Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie je mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje podkopują
i kradną: ale gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje
nie podkopują i nie kradną. Albowiem gdzie jest skarb twój – tam będzie i serce twoje.
Ewangelia Mateusza 6,19-21

Wielu z nas, jako naśladowcy Chrystusa, chciałoby prowadzić życie, spędzając więcej czasu na rozmowie
z Bogiem. Chcielibyśmy głębiej odczuwać to, że Bóg jest z nami. Chcielibyśmy też się zmienić – być bardziej przy-
jaźni i mniej opryskliwi, bardziej hojni i mniej skupieni na sobie samych, bardziej autentyczni i mniej wymuszeni.
Jeśli chcemy tych rzeczy, możemy zacząć czytać książki i brać udział w kursach oraz rekolekcjach, praktykując dyscypliny, które są tam zazwyczaj przedstawiane: odosobnienie, ciszę, modlitwę refleksyjną i medytacyjne sposoby czytania Pisma. Często odkrywamy, że te sposoby odnoszenia się do Boga pomagają nam i zmieniają nasze życie. Mówimy nawet, że nigdy już nie będziemy czytać Biblii w ten sam sposób, a także że otwieramy się na to, by słyszeć Boga w naszym życiu. Chcemy więcej!
Gdy jednak wracamy do normalnego życia, nowo zdobyte przez nas techniki wydają się nie działać. Możliwości, które
się przed nami rozpościerały, zaczynają zanikać. Dlaczego nie możemy utrzymać autentycznej przemiany, której pragniemy? Ponieważ staramy się oddychać tlenem prawdziwego życia z Bogiem, bez wydychania codziennego chaosu, który dusi tego rodzaju interakcje.

Eksperymenty
Jednym ze sposobów na to, by wydychać szaleństwo życia, jest wplecenie w nasze codzienne życie dyscypliny prostoty. Prostota jest czynnikiem, który najczęściej pomijamy, gdy próbujemy uzyskać podtrzymujące duszę Boże towarzystwo. Jest to niewypowiedziany składnik obecności na rekolekcjach, który łatwo możemy praktykować w domu czy pracy. W trakcie rekolekcji mówimy wolniej i prościej, czasami nawet do takiego stopnia, że w ogóle milczymy. Mamy ograniczony dostęp do takiego mienia jak ubrania czy elektronika, więc mniej rzeczy nas rozprasza. Czas płynie wolniej i prościej. Mamy pod dostatkiem wypoczynku. Nie zdając sobie z tego sprawy, praktykujemy dyscypliny prostoty:

• prostotę mowy,
• oszczędność,
• ilość czasu,
• święty wypoczynek,
• prostotę wyglądu i technologii,

Prostota sama w sobie nie jest dyscypliną, ale sposobem istnienia. Oznacza porzucenie rzeczy, które inni uważają za
normalne. Jest to „wewnętrzna rzeczywistość autentycznego skupienia się na Bogu i [Bożym] Królestwie, której rezultatem jest zewnętrzny styl życia cechujący się skromnością, otwartością i bezpretensjonalnością i która trzyma w ryzach nasze pragnienie statusu, splendoru i luksusu”. Praktykujemy prostotę, gdy w zamierzony sposób układamy nasze życie dookoła Boga – tego, co On robi w nas i w tym świecie a następnie pozwalamy reszcie zniknąć.
To staranne ułożenie wypływa z praktykowania dyscyplin prostoty, z których niektóre zostaną omówione w tej książce.
W ramach tych dyscyplin możemy wykorzystać konkretne praktyki, które pomogą nam zrobić wydech. Na końcu każdego
rozdziału znajdziesz sugestie sposobów, na które możesz eksperymentować z tymi praktykami prostoty. Po drodze przedstawię Ci też ludzi, którzy próbowali tego rodzaju eksperymentów, i pokażę, w jaki sposób te proste działania na nich wpłynęły. Na przykład Carol eksperymentowała z prostotą, gdy kilkoro z jej przyjaciół zrezygnowało z różnych rzeczy w czasie Wielkiego Postu. Zazwyczaj nie praktykowała postu, ale pociągnęła ją idea uproszczenia życia. Ku zaskoczeniu jej męża zrezygnowała z robienia zakupów. Nadal kupowała jedzenie dla rodziny raz w tygodniu, ale poza tym nie kupiła nic przez 40 dni. Gdy tylko myślała o czymś, co chciała w tym czasie kupić, mówiła do Boga: „Niech to poczeka. Ty mi wystarczasz”.

Do końca tych 40 dni zapomniała o większości rzeczy, które chciała kupić.