Upojeni Bogiem

Warto głębiej wejrzeć w Pismo Święte, odnaleźć cząstkę siebie i swojej duchowej drogi w wojownikach izraelskich ufających Bogu, w zbuntowanym Jonaszu, krnąbrnym Locie, gadatliwej Marcie. Watro dostrzec własne tęsknoty i wiarę w moc dobra w Danielu – mężnym wybawicielu Zuzanny, w hojnym sercu Abrahama, w ufnym Elizeuszu, wyczekującym Jezusa Bartymeuszu, zasłuchanej w Mistrza Marii.

WARTO SPOJRZEĆ INACZEJ

NA JEZUSA, Boga szukającego ludzkiej przyjaźni i czekającego na kogoś, kto do Niego przyjdzie, usiądzie u Jego stóp i powie: „Jestem tu. Mów. Opowiedz mi o sobie. Powiedz mi, Kim jesteś”,

NA CHRZEŚCIJAŃSTWO, jak na dobre, upojne wino, bo Bóg, jeśli tylko Mu pozwolisz, dokona w tobie cudu przemiany wody w wyborne wino,

NA MIŁOŚĆ, bez której życie jest nic nie warte, dlatego trzeba szukać sposobów na to, żeby kochać,

NA MODLITWĘ, która ma tylko jedną właściwą cechę: albo jest, albo jej nie ma, nie potrzebuje żadnych zdolności, przygotowań…,

SAKRAMENT SPOWIEDZI, który wymaga poszukiwań i czasem odwagi, żeby nie pozwolić, by w konfesjonale działy się rzeczy złe i odejść,

NA GRZECH, z którym walka jest istotną częścią naszego chrześcijańskiego podążania ku Bogu, ale trzeba ją dobrze umiejscowić względem innych rzeczywistości naszej wiary.

Warto przekroczyć ciasną bramę i wejść na drogę prowadzącą do Boga – drogę szeroką, gdzie jest miejsce dla każdego i drogę, która upaja szczęściem. Warto zdjąć sobie z oczu zasłonę i dostrzec, po co Bóg mnie stworzył, do czego mnie zaprasza, i gdzie jest moje szczęście.
Boga nic nie jest w stanie od nas odrzucić. On stworzył nas po to, żeby z nami być i przez to bycie dać nam pełnię szczęścia i pełnię radości.