Aby dzieci były zdrowe, mądre, szczęśliwe

 Niech pierwszy rzuci kamieniem ten, kto nigdy nie chciał zrobić czegoś zakazanego. I nie chodzi tutaj o napad na bank, ale zwykłe sprawy dnia codziennego. Na przykład pozwolenie dziecku na granie na komputerze przez 14 godzin dziennie, włączeniu mu telewizora, żeby mieć święty spokój, powiedzenie nieradzącemu sobie z emocjami nastolatkowi „nie bądź mazgajem” lub komuś choremu na depresję, że „wszystko będzie dobrze”. Normalne rzeczy, nie? Oczywiście, że nie! Jeżeli komukolwiek kiedykolwiek przyszło do głowy któreś z powyższych zachowań, zdecydowanie powinien (a nawet musi!) przeczytać książkę Ewy Nieroby, żeby nie popsuć własnego dziecka. „Aby dzieci były zdrowe, mądre, szczęśliwe” to zbiór konkretnych zaleceń, przewodnik dla tych, którzy gubią się w rodzicielstwie, a bardzo chcieliby, by ich dzieci wyrosły na porządnych, zdrowych, dobrych dorosłych. 

Pierwszym złem jest samotność.

Rozwój człowieka polega na tym, że ktoś mu towarzyszy.
Najpierw mama… później dołącza tata.

Dojrzali rodzice nie kierują, lecz pomagają rozeznać własne talenty, pasje, silne i słabe strony, drogę życia i aspiracje. Wiedzą, że ich dziecko nie zostało stworzone na ich obraz i podobieństwo, lecz na podobieństwo Boga. On kieruje na najlepszą drogę. Oni towarzyszą dziecku, żeby uczyło się odkrywać Boże kierownictwo.

Podobnie w dorosłym życiu samotność jest zła i niebezpieczna. Potrzebujemy towarzyszy drogi. W różnych aspektach i dziedzinach życia. W szkole – wychowawca, na studiach – tutor czy promotor, w pracy – mistrz czy przełożony, w środowisku – lider. Sponsor dla wychodzących z uzależnień.

Potrzeba towarzyszenia także w sferze duchowej.
Odkrywanie nas samych, silnych i słabych stron, odczytywanie woli Boga.
Ten, kto towarzyszy duchowo, motywuje, podpowiada, ostrzega, stawia wymagania, przyprowadza do Boga.
 ks. Marek Dziewiecki

Wstęp

W trakcie wieloletniej pracy psychologa jestem świadkiem zmagań rodziców i wychowawców o zdrowie i pomyślny rozwój dzieci. Rodzice zazwyczaj kierują się w swoich wysiłkach intuicją i miłością, a nauczyciele wiedzą i doświadczeniem, które niejednokrotnie wymagają uporządkowania i uaktualnienia. Obserwuję, że zarówno rodzice, jak i nauczyciele, często nie wiedzą, co począć, kiedy dziecko w sposób nadmierny korzysta z nowych technologii, jest bardzo smutne, mówi o bezsensie życia, okalecza się… Zastanawiają się czy to normalny kryzys rozwojowy, czy przejaw poważnych zaburzeń.
Moje obserwacje skłoniły mnie do podjęcia trudu przeanalizowania teoretycznego i empirycznego najczęstszych problemów wychowawczych obecnego pokolenia: depresji, uzależnień od nowych mediów, niewłaściwej aktywności we wczesnych latach życia oraz zachowań suicydalnych (samobójczych). Owocem tych dociekań są artykuły naukowe opublikowane w kwartalniku „Edukacja – Technika – Informatyka” wydawanym przez Uniwersytet Rzeszowski. Pierwsza część książki przedstawia m.in. treści z tych publikacji.
Głównym powodem przekazania ich szerszemu gronu odbiorców jest to, iż zawierają one najistotniejsze informacje o częstotliwości, istocie i uwarunkowaniach problemów, z którymi borykają się dzieci i młodzież oraz ich opiekunowie (rodzice, nauczyciele, wychowawcy), a badacze tych zjawisk alarmują, że w związku z pandemią problematyka ta dramatycznie zwiększa zakres i siłę (potwierdzają to moje obserwacje zawodowe).
Dodatkowo książka zawiera praktyczne wskazania ułatwiające diagnozę stanu dziecka oraz przedstawia właściwe reakcje zaradcze. Zapoznanie się z zawartymi w książce treściami teoretycznymi i sformułowanymi wskazaniami praktycznymi może wpływać korygująco na proces rozwoju i wychowania dzieci, a także – co bodaj najważniejsze – pomóc w zapobieganiu poważnym kryzysom i negatywnym zdarzeniom, których skutki mogą być nieodwracalne. Najlepszą bronią w tej sytuacji jest informacja i edukacja rodziców, nauczycieli, wychowawców. I temu właśnie ma służyć ta książka.

Ewa Nieroba (ur. 1970) doktor nauk humanistycznych, psycholog i socjoterapeutka zajmująca się od niemalże trzech dekad dziećmi i młodzieżą, przez lata nauczyciel akademicki uczestniczący w procesie kształcenia nauczycieli, autorka licznych publikacji naukowych z obszaru edukacji i wychowania, a przede wszystkim żona i mama trójki dzieci, duchowo formowana we Wspólnocie Przymierza Rodzin MAMRE.